ضمن اعلام انزجار از کلیه توهین کنندگان به ساحت مقدس پیامبر خوبی ها حضرت رسول اکرام ؛و اعلام عشق و مودت به پیامبر اسلام .

آنچه این روزها در اکثر مجامع مطرح میشود موضوع توهین به پیامبر در یکی از کشورهای غربی می باشد ،حال سوال اساسی این است که آیا این اقدام را میتوان از طریق مجامع حقوقی پیگیری نمودیا خیر ؟

مقدمتا باید عرض نمود که توهین به پیامبر در حقوق ایران چنانچه مصداق ساب النبی باشد از حدود محسوب شده و مجازات اعدام برای آن در نظر گرفته شده است و در غیر این صورت به عنوان یک مجازات تعزیری میتوان فرد را تحت تعقیب قرار داد.براساس مواد 3تا 9 قانون مجازات اسلامی با شرائطی می توان فرد را درایران تحت تعقیب و محاکمه قرارداد،اما باید گفت در کشور محل وقوع جرم این رفتار فاقد عنوان مجرمانه و نمی توان در آن کشور فرد را تحت تعقیب قرار داد.باید گفت در حال حاضر نمی توان محکمه ای را برای محاکمه این گونه افراد معرفی کرد،این در حالی است که چنیدین سال قبل که طرح محکمه بین المللی برای کشورهای مسلمان مطرح شد می توانستیم سازوکاری برای  برای این گونه وقایع تعریف کرد.

به امید جهانی شدن اسلام .

لبیک یا رسول الله

و آنان که اطاعت خدا و رسول کنند البته با کسانی که خدا به آنها لطف فرموده یعنی با پیغمبران و صدّیقان و شهیدان و نیکوکاران محشور خواهند شد ، و اینان نیکو رفیقانی هستند.
آیه 69 سوره مبارکه نساء

شان نزول: یکی ازدوستدارن رسول گرامی(ص)به نام ثویان که نسبت به پیامبر محبت وعلاقه ی شدیدی داشت،روزی باحال پریشان خدمت حضرت رسول رسید.

رسول خدا فرمود: چرا افسرده ای؟

عرض کرد: هروقت ازشمادورمیشوم وشمارانمی بینم اندوه مرافرامیگیرد امروزفکرمیکردم اگرمن اهل بهشت باشم مسلماًدرپایه شمانخواهم بودوشماراهرگزنخواهم دید،واگرجهنمی باشم که تکلیف روشن است.اینک بااین وضع چراافسرده نباشم؟

این آیه نازل شد و به اینگونه اشخاص بشارت داد که افراد مطیع پروردگار در بهشت نیز همنشین پیامبران و برگزیدگان خدا خواهند بود.

سپس پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: به خدا سوگند، ایمان مسلمانى کامل نمى‏شود مگر اینکه مرا از خود و پدر و مادر و همه بستگان بیشتر دوست دارد، و در برابر گفتار من تسلیم باشد.

جرایم از حیث عنصر معنوی به دو دسته تقسیم می شوند جرایم عمدی و غیر عمدی قانون گذار در قانون مجازات اسلامی 1392 دو ماده یعنی مواد 144 و 145 این قانون را به عنصر معنوی یا روانی جرایم اختصاص داده است .به این معناا که قانون گذار در ماده 144 بیان داشته است که برای تحقق جرایم عمدی منظور از سو نیت چیست و علم قصد به کدام یک از ارکان جرم مد نظر است و باید احراز گردد ،همچنین در جرایم غیر عمدی رکن روانی این جرایم چیست و مصادیق آن کدام می باشد که در ماده 145 و تبصره آن بیان داشته است.

در قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 قانون گذار در ماده 53 این قانون مستی را به عنوان یکی از علل رافع مسئولیت تحت شرائطی مورد پذیرش قرارداده بود؛در زمان حاکمیت این قانون آنچه رافع مسئولیت شناخته می شد حالت ایجاد شده در اثر مصرف مسکرات و آن هم ار نوع مشروبات بود و چنانچه این حالت در اثر استعمال سایر مواد حاصل میشد نمی توانست رافع مسئولیت باشد. با تصویب قانون مجازات اسلامی در سال 1392 قانون گذار در ماده 154 آنچه را که موجب رفع مسئولیت دانست مسلوب الاختیار شدن افراد دانست ،به این معنا که در قانون جدید قانون گذار ملاک را مد نظر قرارداد نه آنچه را موجب این حالت در افراد می گردد ،بنا براین هر آنچه که موجب سلب اختیار گردد خواه مایع باشد ،جامد باشد یا حتی از طریق تدخین می تواند رافع مسئولیت باشد.

این اقدام قانون گذار یعنی توجه و ارائه ملاک جهت رفع مسئولیت ابهامات موجود در قانون سابق را برطرف کرده و آنچه که به عنوان علت رافع مسئولیت میباشد بخوبی معرفی نموده است .

در قانون مجازات اسلامی قانون گذار در خصوص جرائم علیه امنیت نه تنها بین محاربه و افساد فی الارض تفاوت قائل شده است ،بلکه بغی را نیر به عنوان یکی از جرایم علیه امنیت معرفی کرده است :ماده 287و 288 قانون مجازات اسلامی به این موضوع اختصاص یافته است ،در این باره بررسی چند سوال حائز اهمیت است

اول اینکه ایا سابق بر قانون مجازات اسلامی بغی در قوانین ایران جایگاهی داشته است یا خیر به عبارت دیگر ایا می توان مستند دیگری برای بغی غیر از مواد  فوق یافت ؟

دوم امکان تحقق بغی به صورت انفرادی وجود دارد یا خیر یا فقط به صورت گروهی محقق می شود؟

سوم اینکه در صورتی که عنوان بغی به گروهی که علیه حکومت قیام کرده صادق نشود تحت چه عنوان می توان محاکمه و مجازات کرد؟

بحار الأنوار ، ج 78 ، ص 374

در قانون جدید قانون گذار چند نوآوری در خصوص حد قوادی ایجاد کرد

اول آنکه قوادی را جرمی به عادت ندانست برخلاف قانون سابق که در قوادی تکرار را شرط می دانست(تبصره 2 ماده 242)

دوم قوادی را جرمی مقید دانست و حال آنکه در قانون سابق مطلق بود به عبارت دیگر دراین قانون وقوع زنا یا لواط شرط است و صرف جمع کردن بین دو نفر کافی نمی باشد.(تبصره 1 ماده 242)

سوم آنکه تکرار در قوادی از قواعد عام تکرار جرم مقرر درماده 136 تبعیت  نمی کند و قاعده خاص خود را دارد.

و نهایتا اینکه با توجه به مقید دانستن این جرم جمع کردن نابالغ برای این زنا یا لواط موجب حد نخواهد بود

قانو نگذار در ماده 16 ق م ا در تعریف قصاص مقرر میدارد قصاص مجازات اصلی جنایات عمدی می باشد ،بنا براین قانون گذار به نحو تعیین پذیرفته است که مجازات اصلی جنایاتعمدی قصاص است نه به نحو تخییر .پذیرش این امر مستلزم آثاری می باشد که قانون گذار باید به آن پای بند باشد با این حال در ماده435مقرره دیگری وضع نبموده است که با با ماده 16 هم خوانی ندارد و آن هم اینکه در صورت فوت محکوم قصاص به دیه تبدیل می شود در صورتی که براساس ماده 16 در صورتی که مجازات اصلی قصاص باشد باید با فوت ساقط گردد و دلیلی برای تبدبل به دیه براساس ماده 16 وجود ندارد. این مساله قابل تامل است .

این روزهااگر چه برای مرگ آرزوها مراسم ختمی نمی گذارند و فاتحه ای هم نثار آن ها نمی کنند زیرا روزمرگی مداوم شان غصه های مکرراز کف دادشان را آسان کرده اما هنوز دعای ماندنشان را نیز کسی فراموش نکرده است.و این نیست مگر حیات انسانی که نمی خواهدمرگ را در هر حال باور کندکه با قبول آن دغدغه های بیش تری را به لابه لای شیارهای مغز خود فرو خواهد کرد و دلهرهای فراوان تری را برای خویش فراهم می کند.

قانون گذار در قانون مجازات اسلامی در مواد 23 و 35 اخراج بیگانان  را به عنوان یک مجازات در نظر گرفته است .در این مواد دادگاه می تواندبیگانگان را در راستای اعمال مجازات از کشور اخراج کند.این مقرره یا مجازات علی رغم تلاش های فراوان حقوق بین الملل مبنی بر منع اخراج بیگانان در قانون ایران به رسمیت شناخته شده است ،علاوه براین باید یاد آور شد که این مجازات دارای ایراد حقوق بشری نیز می باشد به عبارت دیگر خلاف قواعد حقوق بشر می باشد .